به بهانه مسابقات جام جهانی 2006 
بابا این فوتبال هم عجیب عالمیه ها ! همه میرن تو نخش و ...
جالب اینکه نتایج بازی توی این دو روزه شروع بازی خیلی جالب بوده! کی باورش میشد که ساحل عاج بتونه با آرژانتینیای با تجربه پابه پاش بره و 90 دقیقه توپ، با آرژانتینی ها مبارزه کنه- تازه اینهم که هیچ!- حتی بخواد گل تساوی یا پیروزی تیمش رو هم به آرژانتین بزنه؟!
کی باورش میشه که تیم ترینیدادتوباگو که اولین باره که به جام جهانی میره بتونه جلوی تیم سوئد بازی رو به تساوی بکشه و سوئد رو با 10 نفر بازیکن متوقف کنه؟!
و همچنین بازی انگلیس پاراگوئه یا آلمان با کاستاریکا!؟!
می دونید به چه نتیجه ای رسیدم از این حرفا!؟
به این نتیجه که بابا این تیم ها که هر کدومشون کلی سابقه جام جهانی داشتند جلوی تیم هایی چون ساحل عاج، ترینیدادتوباگو، کاستارکا و یا پاراگوئه داشتند کم میآوردند؟! به اعتقاد من اگه آرژانتین یا انگلیس وی یا آلمان بازی را بردندفقط تجربه به کمکشون آمد ( شانس آوردند ) و گرنه از همین جا باید برمیگشتند خونشون!
مردان تیم های ساحل عاج، ترینیدادتوباگو، کاستارکا و یا پاراگوئه تمام توانشون را گذاشتند و یه بای محشر و عالی را انجام دادند و به نظر من نباید ناراحت باشند و دیگه اینکه فقط یک کمی شانس نیاوردند و گرنه ترینیداد توباگو که سوئد را متوقف کرد و یک امتیاز گرفت از سوئدی که قرار بود 3 امتیازه بازی رو بگیره!
حالا میگید منظور؟
خب معلومه دیگه ؛ آنها خواستند و تلاش کردند، خودشون را باور کردند که میتونن این تیم ها را شکست بدهند یا مساوی کنند و یا اینکه یه بازی محشر و عالی انجام دادند و در یک کلام گفتند ما اینیم دیگه؛ و می تونیم!!!!
حالا نوبت ماست؛ آیا ما هم میتوانیم؟! جواب این سوال رو نمیدونم واقعاً ؛ اما از قدیم وندیم گفتن که:
«خواستن توانستن است.»
آیا این طور نیست؟!
